విశ్వాసమా! నీవెక్కడ ?

                               విశ్వాసమా! నీవెక్కడ ?

                         

                            మన లో విశ్వాసమనే ఒక మాట ఉంది. కాని  ఆ మాట ఇప్పుడు నిఘంటువులకే పరిమితమై పోయింది. ఎందుకంటే  పెంపుడు జంతువులు ఎంతో విశ్వాసం గా ఉంటాయని చెప్పుకుంటుంటాము. విశ్వాసాన్ని గురించి చెప్పేటప్పుడు ముందుగా మనం శ్వానాన్ని గురించే చెప్పుకుంటాము.  ఎవరైనా ఒక విశ్వాసపాత్రుణ్ణి గురించి చెప్పాలంటే వాడు కుక్క లాగ విశ్వాసం గా పనిచేసేవాడు అనే వాళ్లు  మన పెద్దవాళ్లు. ఆ మాటల్లో ఎంతో అభిమానం దాగి ఉండేది.

                

                          

                      

                                అంతవరకు ఎందుకు మా చిన్నప్పుడు మా దొడ్లో  ఉన్న గేదెల్లో ఎఱ్ఱగేదె ఒకటుండేది. దాన్ని అవనిగడ్డ సంత నుంచి ఆ రోజుల్లో రెండువందల ఏభై రూపాయలకు కొనుక్కొచ్చారని చెప్పుకొనేవాళ్లు. అది చివరకు..   మా దొడ్లోనే పోయింది. అసలు చెప్పదలచిందేమిటంటే – అది ఎప్పుడు పాలుతీసినా అంటే రోజుకు మూడుసార్లు తీసినా ఇచ్చేది.  ఎవరైనా కాఫీ గత ప్రాణులు మథ్యాహ్నం  ఏ మూడు గంటలప్పుడో బస్సు దిగి వస్తేనో, అదే సమయానికి  ఇంట్లో  ఉన్నపాలు ఏ పిల్లో తాగేసో, పార పోసో ఉంటేనో వెంటనే మా  నాయనమ్మ గారు లోటా తీసుకొని గేదె దగ్గరకు వెళ్లేది. ఆ గేదె ఒక్కసారి ఆవిడ  వంక  తేరిపార చూసి  పాలు ఇవ్వడానికి సిద్ధపడేది. ఆ దృశ్యం నాకు ఇప్పటికీ జ్ఞాపకమే.

                                  

                            అన్నింటి కంటే గుర్తుకొచ్చే విషయమేమిటంటే --  అది ముసలిదై పోయి,వట్టిపోయిన తరువాత కూడ “ మేత దండగ మాకు ఇచ్చేయమని”  వాళ్లు వచ్చి అడిగితే మా తాతగారు  అన్న మాటలు నలభై ఏళ్ల తర్వాత  ఇప్పుడు కూడ నాకు గుర్తున్నాయి. “వద్దులేరా!. దాన్ని అలాగే ఉండనీయండి. పోతే అప్పడు చూద్దాం.  “ అంటూనే లోపలికి వెళ్లిపోయారు మరో మాటకు  అవకాశం ఇవ్వకుండా. ఈ మాటలు ఆయన అంటున్నప్పుడు ఆ గేదె పురి గట్టు దగ్గర పడుకొని  నోట్లో గడ్డి పరకలతో లేవలేని స్థితి లో  చూస్తూ ఉంది.  మరి.. దానికి ఆ మాటలు అర్ధమయ్యాయో ? లేదో ?

             

                                   ఇంకోమాట. మా ఊరికి ప్రక్క ఊళ్లో ఒక  రైతు ఉండేవాడు. మా పొలాలు కూడ ఆయనే చేస్తుండేవాడు. ఆయన రాత్రిళ్ళు ఎక్కువగా ఆరు బయటే పడుకొనేవాడు,  లేకపోతే వరండాలో పక్కపరుచుకొనేవాడు. పక్కనే జీతగాడు తోడు.   పెద్ద పెరడు. పశువుల కొట్టం.  పురుల నిండా ధాన్యం.  అటువంటి ఆయనకు  ఒక  పెద్ద పెంపుడు కుక్క ఉండేది.  అది  దొడ్లో ఎక్కడ కొంచెం అలికిడైనా  అరచి  హడావుడి చేయడమే కాకుండా ఆదమరచి నిద్రపోతున్న యజమాని గుండెల మీద  కాళ్లు పెట్టి, తట్టి లేపి, ప్రమాదాన్ని హెచ్చరించేదట.

                                           

                               అయితే ఒకసారి  గ్రామం లోని పంచాయతీ కక్షలతో ప్రత్యర్థులు   రాత్రిపూట ఆరుబయట పడుకున్న ఆయనపై దాడిచేశారు. వాళ్లు కొట్టిన కర్ర దెబ్బలకు  ఆయన్ను అదుముకొని ముందుగా బలైంది ఆ పెంపుడు కుక్కే. హాస్పటల్ నుంచి వచ్చిన తరువాత ఆ పెద్దాయన దాన్ని గురించి చెప్పుకొని ఎన్నిసార్లు కన్నీరు పెట్టుకొనేవాడో మా ఇంటి అరుగు మీద కూర్చొని.

                       

                                    ఇదంతా  ఆ కాలం నాటి మాట. కాని ఇప్పుడు కాలం మారింది. విశ్వాసం అనే మాట   మాయమయ్యింది. . ప్రేమ ,  అనురాగం , అభిమానం , ఆత్మీయత  వీటన్నిటినీ మించి బాథ్యత-   వీటిని కాసేపు మర్చిపోయినా – ఎన్నో కష్టనష్టాల కోర్చి పెంచి  పెద్ద చేసిన  అమ్మానాన్నల్ని చివరిరోజుల్లో నైనా చూడాలనే  కనీస విశ్వాసం కూడ  నేటితరానికి లేకుండాపోతోంది..   

                              

              “ నలుగురు కొడుకులను కని, పెంచిన  ఒక మాతృమూర్తి ని  చివరి రోజుల్లో చూడటానికి వచ్చందాలు పోయి,వాటాలు కుదరక  ఆవిడ బ్రతికుండగానే మోసుకెళ్లి  స్మశానం లో వదిలి పెట్టి వచ్చిన కన్నకొడుకులు,” “ ముసలి తల్లిని  రచ్చబండ మీద వదిలేసి కుటుంబం తో దూరప్రాంతం లో ఉద్యోగానికి వెళ్లిపోయిన ఒక్కగానొక్క కొడుకు “  వంటి  వార్తలు వింటుంటే మానవత్వం ఏనాడో మంట కలిసి పోయి. విశ్వాసాన్ని వెంట తీసుకెళ్లిందేమో ననిపిస్తోంది.

                                   

               అందుకే ” తాను పనిచేస్తున్న యజమాని కొడుకునే  కిడ్నాప్ చేసే డ్రైవరు, యజమానురాలి గొంతుకోసి నగలు దోచుకొన్న పనిమనిషి ,  ఇంట్లో అద్దె కి ఉంటూనే  నగల కోసం ఇంటి యజమానురాలిని చంపి మూట కట్టిన కిరాతకుడు “ వంటి వార్తలు వింతగా అనిపించడం లేదు.

                           

                      “ హే భగవాన్ ! మానవత్వాన్ని  బ్రతికించు      ! విశ్వాసాన్ని  వెలిగించు !”

                                  

***********************************************

         

                    

ఒక నిద్ర పట్టని రాత్రి

                               ఒక నిద్ర పట్టని  రాత్రి

                        

                   కంటినిండా నిద్ర పడితే ఎంత హాయిగా ఉంటుందో అందరికీ  అనుభవమే.కాని ఆథునికయుగంలో  అందునా మహానగరాల్లో నివసించేవాళ్లు మంచి నిద్ర అనే మాట మర్చిపోయి చాలకాలమై ఉంటుంది.. రకరకాల ఒత్తిడులు,వృత్తిపరమైన ఆలోచనలు, కొన్ని తెచ్చిపెట్టుకున్న సమస్యలు ఏవి ఏమైనా హాయిగా నిద్ర పోతున్న రాత్రులు నేటి తరానికి తక్కువేనేమో. దాని వలన పగలంతా  బడలిక, చేసే పనిలో చిరాకు మమూలై పోతున్నాయి.

                         

                    ఏమైనా గాని అందరూ హాయి గా గురకపెట్టి నిద్ర పోతుంటే   మనం మాత్రం  నిద్ర రాక కొట్టుకుంటూ   మాటి మాటికి టైము చూసుకుంటూ తెల్లార్చడం మాత్రం ఒక భయంకరమైన చెప్పుకోలేని శిక్ష.

                  

                    అదే ఈ మధ్య జరిగింది . ఏవో వేడుకలను పురస్కరించుకొని  భాగ్యనగరం లో బంధువుల ఇంటికి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. పగలంతా కబుర్లు,కాకరకాయలతో కాలం గడిచి పోయింది.  రాత్రి అయ్యింది.  భోజనాలయిన తరువాత ఎవరికి కేటాయించిన గదుల్లోకి వారు చేరుకున్నాము. కొత్తచోటు. తలగడ  కూడ ఎత్తు చాలడం లేదనుకుంటా. కొంచెం ఇబ్బంది గా ఉంది. నిద్రపట్టడం లేదు.ప్రక్కనున్నమంచం మీద  శ్రీమతి  మాత్రం గురక పెట్టి నిద్ర పోతోంది. నాకు నిద్రరావడం లేదు.తను మాత్రం  హాయిగా నిద్ర పోతోంది. అదొక కోపం.  నిద్ర లేక పోవడానికి అది రెండో రోజు.ఇవాళ ఎలాగైనా మంచి నిద్రపోవాలని నిశ్చయించుకున్నా. అయినా నిద్ర రావడంలేదు.

                  

                        ఒకసారి సెల్ తీసి టైమ్ చూసా. పన్నెండు . మూడునిమిషాలు తక్కువ. ఏవో నోటికొచ్చిన శ్లోకాలు చదువుకుంటూ కళ్లు మూసుకున్నా. అసలు నిద్ర ఎందుకు రావడం లేదు. ఇది ఒక  సమాథానం లేని ప్రశ్న.  అసలు విచిత్రమేమిటంటే నిద్ర రావడం లేదు అని అనుకుంటేనే అది రాకుండా పోతుందేమో నని నాకు అనుమానం.

        

                           కునుకు పడు తున్నదనుకుంటా. ఇంతలో ముఖం మీద ఏదో నీడ పడుతున్నట్టయి మెలుకువ వచ్చింది. కళ్లు తెరిచా. కిటికీ తెరల చాటు నుంచి ఏదో నల్లని ఆకారం గోడ ఎక్కుతోంది. భయమనుకుంటా. ఒక్కసారి వంట్లోకి వెళ్లి  ఝల్లుమని ఊపేశింది.  కొంచెం తమాయించుకొని మళ్లీ చూశా. దాని వెనక ఇంకొక ఆకారం కూడ గోడ ఎక్కు తోంది. కిటికీ దగ్గరగా వెళ్లి చూశా.  అనుమానం తీరిపోయింది. అవి  ఆ ప్రాంతం లోనే తిని తిరుగుతూ బాగా బలంగా పెరిగిన గ్రామ సింహాలు.  ఇంటి వాళ్లు  బయట  చెత్త బుట్ట ల్లో పారేసిన మిగిలిన పదార్థాల కోసం అవి అలా తిరుగు తుంటాయని తరువాత తెలిసింది. మల్లీ  తిరిగి వచ్చి  మంచం మీద  కూర్చుంటూ టైము చూశాను. పావు తక్కువ రెండు. ఒక సారి ఛీ అంటూ చిరాగ్గా అనుకొని  మళ్లీ పడుకున్నాను.

          

                  నిద్ర పడుతోందనుకుంటా. ఇంతలో గది తలుపు టిక్ మని శబ్దం చేస్తూ తెరుచుకుంది. ఎవరూ? నెమ్మదిగా లేచి బయటికొచ్చా.  అటు ఇటు చూశా.  ఎవరూ లేరు. అది డుప్లెక్సు హౌస్. మా గదికి  ఆనుకొనే పైకి మెట్లున్నాయి. మెట్ల వెంబటే పైకి చూశా. ఎవరూ లేరు. మెట్లమార్గం లో  చిన్నలైట్ వెలుగుతూనే ఉంది. ఇంతలో మనసులోకి ఎప్పుడో చూసిన ఒక హర్రర్ సినిమా  లో ఒక దృశ్యం గుర్తుకొచ్చేసింది. మెట్ల వెంబటే  తెల్లని బట్టల్లో చేతిలో కొవ్వొత్తి తో  ఒక ఆకారం నడచి వస్తున్నదృశ్యం అది.

                       

                    ఈ సారి భయం వేయ లేదు.  నవ్వొచ్చింది. మనసు బలహీనమైతే ఏమైనా కన్పిస్తాయి. హాలు లోకి చూశాను. ఒక మూలగా మా డ్రైవరు హాయిగా పడుకొని నిద్ర పోతున్నాడు.  మళ్లీ గదిలోకి వచ్చాను. కాసిని మంచినీళ్లు తాగి పడుకున్నాను. ఎప్పుడో నిద్ర పట్టేసింది. కొంచెం ఆలస్యంగా లేచాను.

            

                  ఎవ్వరూ అడక్కపోయినా  వాళ్ల చూపులు నాకు అర్ధమయ్యాయి. రాత్రి జరిగిన దంతా నేనే చెప్పేశా. అందరం హాయిగా నవ్వుకున్నాం.

                 

                       అందుకే “ అందరూ నిద్ర పోతున్నప్పుడు ఒక్కడే మేలుకొని ఉండకూడదు అని నీతిశాస్త్రం  చెపుతోంది “ అన్నారు  అక్కడే ఉన్న ఒక పెద్దాయన.

                    

                              ఈ రోజు రాత్రైనా బాగా నిద్ర పోవాలి  అనుకుంటున్నా.ఏమౌతుందో. ఏమో.!

**************************************************************************