విశ్వాసమా! నీవెక్కడ ?

                               విశ్వాసమా! నీవెక్కడ ?

                         

                            మన లో విశ్వాసమనే ఒక మాట ఉంది. కాని  ఆ మాట ఇప్పుడు నిఘంటువులకే పరిమితమై పోయింది. ఎందుకంటే  పెంపుడు జంతువులు ఎంతో విశ్వాసం గా ఉంటాయని చెప్పుకుంటుంటాము. విశ్వాసాన్ని గురించి చెప్పేటప్పుడు ముందుగా మనం శ్వానాన్ని గురించే చెప్పుకుంటాము.  ఎవరైనా ఒక విశ్వాసపాత్రుణ్ణి గురించి చెప్పాలంటే వాడు కుక్క లాగ విశ్వాసం గా పనిచేసేవాడు అనే వాళ్లు  మన పెద్దవాళ్లు. ఆ మాటల్లో ఎంతో అభిమానం దాగి ఉండేది.

                

                          

                      

                                అంతవరకు ఎందుకు మా చిన్నప్పుడు మా దొడ్లో  ఉన్న గేదెల్లో ఎఱ్ఱగేదె ఒకటుండేది. దాన్ని అవనిగడ్డ సంత నుంచి ఆ రోజుల్లో రెండువందల ఏభై రూపాయలకు కొనుక్కొచ్చారని చెప్పుకొనేవాళ్లు. అది చివరకు..   మా దొడ్లోనే పోయింది. అసలు చెప్పదలచిందేమిటంటే – అది ఎప్పుడు పాలుతీసినా అంటే రోజుకు మూడుసార్లు తీసినా ఇచ్చేది.  ఎవరైనా కాఫీ గత ప్రాణులు మథ్యాహ్నం  ఏ మూడు గంటలప్పుడో బస్సు దిగి వస్తేనో, అదే సమయానికి  ఇంట్లో  ఉన్నపాలు ఏ పిల్లో తాగేసో, పార పోసో ఉంటేనో వెంటనే మా  నాయనమ్మ గారు లోటా తీసుకొని గేదె దగ్గరకు వెళ్లేది. ఆ గేదె ఒక్కసారి ఆవిడ  వంక  తేరిపార చూసి  పాలు ఇవ్వడానికి సిద్ధపడేది. ఆ దృశ్యం నాకు ఇప్పటికీ జ్ఞాపకమే.

                                  

                            అన్నింటి కంటే గుర్తుకొచ్చే విషయమేమిటంటే --  అది ముసలిదై పోయి,వట్టిపోయిన తరువాత కూడ “ మేత దండగ మాకు ఇచ్చేయమని”  వాళ్లు వచ్చి అడిగితే మా తాతగారు  అన్న మాటలు నలభై ఏళ్ల తర్వాత  ఇప్పుడు కూడ నాకు గుర్తున్నాయి. “వద్దులేరా!. దాన్ని అలాగే ఉండనీయండి. పోతే అప్పడు చూద్దాం.  “ అంటూనే లోపలికి వెళ్లిపోయారు మరో మాటకు  అవకాశం ఇవ్వకుండా. ఈ మాటలు ఆయన అంటున్నప్పుడు ఆ గేదె పురి గట్టు దగ్గర పడుకొని  నోట్లో గడ్డి పరకలతో లేవలేని స్థితి లో  చూస్తూ ఉంది.  మరి.. దానికి ఆ మాటలు అర్ధమయ్యాయో ? లేదో ?

             

                                   ఇంకోమాట. మా ఊరికి ప్రక్క ఊళ్లో ఒక  రైతు ఉండేవాడు. మా పొలాలు కూడ ఆయనే చేస్తుండేవాడు. ఆయన రాత్రిళ్ళు ఎక్కువగా ఆరు బయటే పడుకొనేవాడు,  లేకపోతే వరండాలో పక్కపరుచుకొనేవాడు. పక్కనే జీతగాడు తోడు.   పెద్ద పెరడు. పశువుల కొట్టం.  పురుల నిండా ధాన్యం.  అటువంటి ఆయనకు  ఒక  పెద్ద పెంపుడు కుక్క ఉండేది.  అది  దొడ్లో ఎక్కడ కొంచెం అలికిడైనా  అరచి  హడావుడి చేయడమే కాకుండా ఆదమరచి నిద్రపోతున్న యజమాని గుండెల మీద  కాళ్లు పెట్టి, తట్టి లేపి, ప్రమాదాన్ని హెచ్చరించేదట.

                                           

                               అయితే ఒకసారి  గ్రామం లోని పంచాయతీ కక్షలతో ప్రత్యర్థులు   రాత్రిపూట ఆరుబయట పడుకున్న ఆయనపై దాడిచేశారు. వాళ్లు కొట్టిన కర్ర దెబ్బలకు  ఆయన్ను అదుముకొని ముందుగా బలైంది ఆ పెంపుడు కుక్కే. హాస్పటల్ నుంచి వచ్చిన తరువాత ఆ పెద్దాయన దాన్ని గురించి చెప్పుకొని ఎన్నిసార్లు కన్నీరు పెట్టుకొనేవాడో మా ఇంటి అరుగు మీద కూర్చొని.

                       

                                    ఇదంతా  ఆ కాలం నాటి మాట. కాని ఇప్పుడు కాలం మారింది. విశ్వాసం అనే మాట   మాయమయ్యింది. . ప్రేమ ,  అనురాగం , అభిమానం , ఆత్మీయత  వీటన్నిటినీ మించి బాథ్యత-   వీటిని కాసేపు మర్చిపోయినా – ఎన్నో కష్టనష్టాల కోర్చి పెంచి  పెద్ద చేసిన  అమ్మానాన్నల్ని చివరిరోజుల్లో నైనా చూడాలనే  కనీస విశ్వాసం కూడ  నేటితరానికి లేకుండాపోతోంది..   

                              

              “ నలుగురు కొడుకులను కని, పెంచిన  ఒక మాతృమూర్తి ని  చివరి రోజుల్లో చూడటానికి వచ్చందాలు పోయి,వాటాలు కుదరక  ఆవిడ బ్రతికుండగానే మోసుకెళ్లి  స్మశానం లో వదిలి పెట్టి వచ్చిన కన్నకొడుకులు,” “ ముసలి తల్లిని  రచ్చబండ మీద వదిలేసి కుటుంబం తో దూరప్రాంతం లో ఉద్యోగానికి వెళ్లిపోయిన ఒక్కగానొక్క కొడుకు “  వంటి  వార్తలు వింటుంటే మానవత్వం ఏనాడో మంట కలిసి పోయి. విశ్వాసాన్ని వెంట తీసుకెళ్లిందేమో ననిపిస్తోంది.

                                   

               అందుకే ” తాను పనిచేస్తున్న యజమాని కొడుకునే  కిడ్నాప్ చేసే డ్రైవరు, యజమానురాలి గొంతుకోసి నగలు దోచుకొన్న పనిమనిషి ,  ఇంట్లో అద్దె కి ఉంటూనే  నగల కోసం ఇంటి యజమానురాలిని చంపి మూట కట్టిన కిరాతకుడు “ వంటి వార్తలు వింతగా అనిపించడం లేదు.

                           

                      “ హే భగవాన్ ! మానవత్వాన్ని  బ్రతికించు      ! విశ్వాసాన్ని  వెలిగించు !”

                                  

***********************************************

         

                    

ఒక నిద్ర పట్టని రాత్రి

                               ఒక నిద్ర పట్టని  రాత్రి

                        

                   కంటినిండా నిద్ర పడితే ఎంత హాయిగా ఉంటుందో అందరికీ  అనుభవమే.కాని ఆథునికయుగంలో  అందునా మహానగరాల్లో నివసించేవాళ్లు మంచి నిద్ర అనే మాట మర్చిపోయి చాలకాలమై ఉంటుంది.. రకరకాల ఒత్తిడులు,వృత్తిపరమైన ఆలోచనలు, కొన్ని తెచ్చిపెట్టుకున్న సమస్యలు ఏవి ఏమైనా హాయిగా నిద్ర పోతున్న రాత్రులు నేటి తరానికి తక్కువేనేమో. దాని వలన పగలంతా  బడలిక, చేసే పనిలో చిరాకు మమూలై పోతున్నాయి.

                         

                    ఏమైనా గాని అందరూ హాయి గా గురకపెట్టి నిద్ర పోతుంటే   మనం మాత్రం  నిద్ర రాక కొట్టుకుంటూ   మాటి మాటికి టైము చూసుకుంటూ తెల్లార్చడం మాత్రం ఒక భయంకరమైన చెప్పుకోలేని శిక్ష.

                  

                    అదే ఈ మధ్య జరిగింది . ఏవో వేడుకలను పురస్కరించుకొని  భాగ్యనగరం లో బంధువుల ఇంటికి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. పగలంతా కబుర్లు,కాకరకాయలతో కాలం గడిచి పోయింది.  రాత్రి అయ్యింది.  భోజనాలయిన తరువాత ఎవరికి కేటాయించిన గదుల్లోకి వారు చేరుకున్నాము. కొత్తచోటు. తలగడ  కూడ ఎత్తు చాలడం లేదనుకుంటా. కొంచెం ఇబ్బంది గా ఉంది. నిద్రపట్టడం లేదు.ప్రక్కనున్నమంచం మీద  శ్రీమతి  మాత్రం గురక పెట్టి నిద్ర పోతోంది. నాకు నిద్రరావడం లేదు.తను మాత్రం  హాయిగా నిద్ర పోతోంది. అదొక కోపం.  నిద్ర లేక పోవడానికి అది రెండో రోజు.ఇవాళ ఎలాగైనా మంచి నిద్రపోవాలని నిశ్చయించుకున్నా. అయినా నిద్ర రావడంలేదు.

                  

                        ఒకసారి సెల్ తీసి టైమ్ చూసా. పన్నెండు . మూడునిమిషాలు తక్కువ. ఏవో నోటికొచ్చిన శ్లోకాలు చదువుకుంటూ కళ్లు మూసుకున్నా. అసలు నిద్ర ఎందుకు రావడం లేదు. ఇది ఒక  సమాథానం లేని ప్రశ్న.  అసలు విచిత్రమేమిటంటే నిద్ర రావడం లేదు అని అనుకుంటేనే అది రాకుండా పోతుందేమో నని నాకు అనుమానం.

        

                           కునుకు పడు తున్నదనుకుంటా. ఇంతలో ముఖం మీద ఏదో నీడ పడుతున్నట్టయి మెలుకువ వచ్చింది. కళ్లు తెరిచా. కిటికీ తెరల చాటు నుంచి ఏదో నల్లని ఆకారం గోడ ఎక్కుతోంది. భయమనుకుంటా. ఒక్కసారి వంట్లోకి వెళ్లి  ఝల్లుమని ఊపేశింది.  కొంచెం తమాయించుకొని మళ్లీ చూశా. దాని వెనక ఇంకొక ఆకారం కూడ గోడ ఎక్కు తోంది. కిటికీ దగ్గరగా వెళ్లి చూశా.  అనుమానం తీరిపోయింది. అవి  ఆ ప్రాంతం లోనే తిని తిరుగుతూ బాగా బలంగా పెరిగిన గ్రామ సింహాలు.  ఇంటి వాళ్లు  బయట  చెత్త బుట్ట ల్లో పారేసిన మిగిలిన పదార్థాల కోసం అవి అలా తిరుగు తుంటాయని తరువాత తెలిసింది. మల్లీ  తిరిగి వచ్చి  మంచం మీద  కూర్చుంటూ టైము చూశాను. పావు తక్కువ రెండు. ఒక సారి ఛీ అంటూ చిరాగ్గా అనుకొని  మళ్లీ పడుకున్నాను.

          

                  నిద్ర పడుతోందనుకుంటా. ఇంతలో గది తలుపు టిక్ మని శబ్దం చేస్తూ తెరుచుకుంది. ఎవరూ? నెమ్మదిగా లేచి బయటికొచ్చా.  అటు ఇటు చూశా.  ఎవరూ లేరు. అది డుప్లెక్సు హౌస్. మా గదికి  ఆనుకొనే పైకి మెట్లున్నాయి. మెట్ల వెంబటే పైకి చూశా. ఎవరూ లేరు. మెట్లమార్గం లో  చిన్నలైట్ వెలుగుతూనే ఉంది. ఇంతలో మనసులోకి ఎప్పుడో చూసిన ఒక హర్రర్ సినిమా  లో ఒక దృశ్యం గుర్తుకొచ్చేసింది. మెట్ల వెంబటే  తెల్లని బట్టల్లో చేతిలో కొవ్వొత్తి తో  ఒక ఆకారం నడచి వస్తున్నదృశ్యం అది.

                       

                    ఈ సారి భయం వేయ లేదు.  నవ్వొచ్చింది. మనసు బలహీనమైతే ఏమైనా కన్పిస్తాయి. హాలు లోకి చూశాను. ఒక మూలగా మా డ్రైవరు హాయిగా పడుకొని నిద్ర పోతున్నాడు.  మళ్లీ గదిలోకి వచ్చాను. కాసిని మంచినీళ్లు తాగి పడుకున్నాను. ఎప్పుడో నిద్ర పట్టేసింది. కొంచెం ఆలస్యంగా లేచాను.

            

                  ఎవ్వరూ అడక్కపోయినా  వాళ్ల చూపులు నాకు అర్ధమయ్యాయి. రాత్రి జరిగిన దంతా నేనే చెప్పేశా. అందరం హాయిగా నవ్వుకున్నాం.

                 

                       అందుకే “ అందరూ నిద్ర పోతున్నప్పుడు ఒక్కడే మేలుకొని ఉండకూడదు అని నీతిశాస్త్రం  చెపుతోంది “ అన్నారు  అక్కడే ఉన్న ఒక పెద్దాయన.

                    

                              ఈ రోజు రాత్రైనా బాగా నిద్ర పోవాలి  అనుకుంటున్నా.ఏమౌతుందో. ఏమో.!

**************************************************************************

తెల్లవారనీకు ఈ రేయినీ

               తెల్లవారనీకు ఈ రేయినీ

           

     వేసవి కాలమంటేనే మల్లెపూలు, మామిడి కాయలతో పాటు పెళ్ళిళ్ళకు కూడ  సీజన్. ప్రతిరోజూ ఎవరెవరివో అయినవాళ్లవి, ఆత్మీయులవే కాకుండా  తెలిసిన వాళ్ళు, పరిచయస్తులవి ఏవో శుభలోఖలు వస్తూనే ఉంటాయి. అయినవాళ్ళవయితే శుభలేఖతో పనేలేదు. సంబంథం కుదిరిన దగ్గర నుండి మనం టచ్ లోనే ఉంటాం కాబట్టి శుభలేఖ అందకపోయినా మనం పెళ్లికి రెడీ.  అసలు పెళ్లి వారి కంటే ముందే మనం నగలు,బట్టలు కొనేసి, రెడీ అయిపోతాం. “శుభలేఖ పోష్టులో  వేశాం. వచ్చిందా?”   అని అట్నుంచి ఫోన్    “ రాలేదే, ఫర్వాలేదులే “అంటాం  మనం . “కొరియర్ లో మళ్లీ పంపిస్తున్నాం “అంటారు వాళ్లు. ఏదో విథంగా శుభలేఖ అందకపోయినా తర్వాత అందుతుందిలే అని పెళ్లికి బయలుదేరతాం.   ఇదీ అయినవాళ్ల పెళ్లి కి మన హడావుడి.

                   ఇంతకీ చెప్పదలచిందేమిటంటే – ఈ మధ్యన మా తమ్ముడు వాళ్ళ పెద్దాడిది వివాహ మైంది. మరి తప్పని సరిగా వెళ్లాలికదా.  సెలవలకు పిల్లల దగ్గరకొచ్చి ఉంటున్నాం . కాబట్టి ఆహ్వానం హైదరాబాదు వచ్చేసింది. ఆఫీసుకి సెలవు పెట్టి  కొడుకు, కోడలు రెడీయై పోయారు. వెళ్లాల్సిన ఊరికి మా ఊరు మీద నుంచే వెళ్లాలి .”ఇల్లొదిలి వచ్చి నెలరోజులై పోయింది. అద్దె వాళ్లు ఏం చేస్తున్నారో” అన్నది శ్రీమతి.  “సరే! రాత్రికి మన ఊళ్లో ఆగి పొద్ద్దున్నే  బయలుదేరి  పెళ్లికి వెళదాం”  అనుకున్నాం.

                   అయితే ఇక్కడ చెప్పాల్సిన విషయం ఒకటుంది. హైదరాబాదు లోఉంటున్న మా మనవడి కి తాతగారి ఊరంటే ఎందుకో అంతులేని ప్రేమ.  వాడికి నాలుగేళ్ళు. కాని తాతగారింటికి వెడుతున్నామని తెలిసినప్పటి నుంచి  వాడు ఒకటే ఆనంద పడిపోతున్నాడు. మధ్యాహ్నం పడుకోను కూడ పడుకోకుండా ఆ ఊరిను గురించి ఏవేవో వచ్చిరాని కబుర్లు చెపుతూనే ఉన్నాడు. 

                           ఎందుకంటే—అపార్టుమెంటుల్లో  బోనులోని జీవుల్లాగా ఉండే జీవితం నుంచి   ఒక్కసారిగా  మూడంతస్తుల విశాలమైన ఇల్లు, ఇంటి ముందు వెనుక ఖాళీప్రదేశం, ఇంటి ముందు చక్కగా  పెరిగిన పూలమొక్కలు, దూరంగా పెద్ద పెద్దవేపచెట్లు.టేకుచెట్లు,  పక్కవాళ్ల దొడ్లో గేదెలు,దూడలు, మాటి మాటకి అరచి గోల చేసే ఒక కుక్కపిల్ల,  క్రింది భాగంలో అద్దెకుండే వాళ్ల పిల్లలు,  అప్పుడప్పుడూ వచ్చి పలకరించి పోయే తెల్లపిల్లి, పోర్టికోలోకి వచ్చి కూర్చునే సూర్య,చంద్రులు --- ఇవన్నీ వాడికి కావాలి,  అన్నింటికీ  మించి దగ్గరలోని ఏటినుంచి వచ్చే చల్లనిగాలి , షోకేసు కన్పించే రకరకాల బొమ్మలు   మరీ ఇష్టం.   మళ్లీ  అమ్మ, నాన్న కావాలి. వాళ్లను వదిలి ఉండడు.  వాళ్లు ఆఫీసుని వదిలి ఉండరు. అందుకే ఎప్పుడో కాని ఈ అవకాశం రాదు.  కాబట్టే వాడికి అంత ఆనందం.

                   

          రాత్రి పదకొండు గంటలకు మా ఊరు చేరాం. మార్గమద్యం లోనే ఆత్మా రామునికి నైవేద్యం పూర్తయ్యింది కాబట్టి స్నానాలు చేసి మంచాల మీద వాలాం. ఏ.సి అలవాటైన వాళ్లు లోపలిగదుల్లో పడుకున్నారు. . మొదటి అంతస్తులో పోర్టికోలో మంచాలు వేసుకున్నాం . డ్రైవర్ దూరంగా పక్కపరుచుకున్నాడు.  ఇంతలో పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి  మనవడు నా మంచం మీద  కు చేరాడు. ఇక మొదలైంది ప్రశ్నల వర్షం.

        తాతా! చెందమామ ఎంత బాగున్నాడో. !

        అవును.  అన్నాను నేను

        అబ్బో ! ఎంత ఆకాశమో !   సంబరంగా అన్నాడు

         ఆకాశంలో ఫిష్ లేవి?   ప్రశ్న

         ఆ ప్రశ్నే నాకర్థం కాలేదు .

          ఉండవులే. అన్నాను నేను

          ఆహా .!    మరి  ఇన్ని స్టార్స్ ఎక్కడివి.

           ఇక్కడ ఇలానే ఉంటాయి.  

           చెందమామ అంత పెద్దగా ఎందుకున్నాడు.? మరో ప్రశ్న .

    ఆ రోజు పౌర్ణమి.అందుకని చంద్రుడు పెద్దగా కన్పిస్తున్నాడు. ఆ మాటే చెప్పాను. ఏమర్థ మైందో ఏమో ఆహా! అన్నాడు.

                   ఒకపక్క నిద్ర ముంచుకొస్తోంది నాకు .కాని వాడికి మాత్రం నిద్ర రావడం లేదు. ఎందుకంటే  తెల్లవారితే మళ్లీ  ఇక్కడ నుంచి బయలుదేరి వెళతాం . కాబట్టి ఈ అపు రూప అవకాశాన్ని పూర్తిగా ఎంజాయ్ చేయాలనే దృఢనిశ్చయం లో వాడు ఉన్నట్లు అర్థమైంది .  వాడే కాదు. ఆ వయసులో ఉన్న పిల్లలు ఎవరైనా ప్రస్తుతం అదే స్థితిలో ఉంటున్నారు. చందమామకు, చల్లగాలికి,పచ్చనిచెట్లకు,  కిల కిల లాడే పిట్టలకు,పచ్చని పంటచేలకు, పిల్లకాలువ లకు దూరమై, కాంక్రీట్ జంగిల్ లో జీవిస్తున్న నేటి మనవారికి ఇవన్నీ వింతగానే ఉంటాయి. అటు వంటి   ఎన్నో పసి హృదయాలకు వీడొక రూపకం మాత్రమే. 

                                పోగుపోసిన బొమ్మలతో కాసేపు ఆడుకున్నాడు. ఇంతలో పక్కవాళ్ల దొడ్లో దూడ  అరచింది.గబగబ వచ్చి” తాతా! ఆ శబ్దం ఏమిటి.? “అన్నాడు. చెప్పాను. “దానికి పాలు ఎవరిస్తారు  ?” మళ్ళీ ప్రశ్న.  

                                 తెల్లవారుఝాము మూడై పోయింది.  గూర్ఖా వచ్చి గేటుమీద కొడుతున్నాడు. మళ్లీ  అదే ప్రశ్న. “ఆ శబ్ధం ఏమిటీ “ చెప్పాను.” దొంగోడా  ? “కాదు దొంగల్ని పట్టు కొనేవాడు.”అన్నాను.” ఆహా! “అని ఊరుకున్నాడు. ఇంతలో వాళ్ల అమ్మ వచ్చి  తెల్లారి పోతోందని నిద్రపుచ్చడానికి బలవంతంగా తీసుకెళ్లింది. కాని వాడుమాత్రం “నేను ఆడుకోవాలి “అంటూ మారాం చేస్తూనే ఉన్నాడు.” నిద్రపోయిరామ్మా! మళ్లీ ఆడుకుందాం.!” అన్నాను  నేను.  వాడు అయిష్టం గానే వెళ్లాడు.

           కాని  మళ్లీ  నాకే అనిపించింది. వాడు నిద్రలేచే సరికి ఈ చంద్రుడు ,ఈ రాత్రి ఉండవు కదా.! చందమామ వెళ్లిపోయి మటమట లాడుతూ సూరీడు బావ వచ్చేస్తాడు గదా.!  అని. వెంటనే నాలో ఒక విచిత్రమైన ఆలోచన వచ్చింది. ఈ రాత్రి తెల్లవారకుండా ఇలానే  రెండు మూడు రోజులుంటే ,వాడు నిద్ర లేచి ఆడుకుంటాడు కదా.! అని. అయితే  నా  లోని పిచ్చిఆలోచనకు  నాకే నవ్వొచ్చింది. కొన్ని సందర్భాల్లో అలానే అన్పిస్తుందేమో.!

                 అప్పుడే  ఒక సినీకవి ఎప్పడో వ్రాసిన పాట లీలగా మదిలో మెదిలింది .“తెల్లవారనీకు ఈ రేయినీ ......... అని .ఆ సందర్భం ఆ రాత్రి  ఆ నాయికా నాయకులకు అంత ముఖ్యమైంది, ఇష్టమైంది కావచ్చు. అందుకనే వారు అలా పాడుకున్నారు.  కాని నాకు ఈ సందర్భంలో  అలా అనిపించడం మాత్రం కొంచెం స్వార్థమే  ననిపించింది. ఆకాశం లోని చందమామ  నవ్వుతూ ఇంటి చాటుకు తప్పుకున్నాడు.  నెమ్మదిగా నిద్రాదేవి ఒడిలోకి జారిపోయాను నేను.

**************************************************************************************